เป็นอีกช่วงเวลาหนึ่งที่มนุษย์ภูมิศาสตร์จะต้องผ่านไป การผ่านความลำบาก ความกดดัน ความซ้ำซ้อนของชีวิตประจำวัน การโดนบังคับให้อยู่ในกรอบการทำงาน การต้องยอมแม้ว่าจะรู้สึกขัดใจ การต้องคิดหาทางออกในการทำงานและการใช้ชีวิต การต้องค้นหาตัวเอง ความรักความชอบ ความเกลียด การต้องค้นคว้าหาหนทางเมื่อเกิดปัญหา
4 เดือนที่ผ่านมาอาจจะน้อย หรือมากขึ้นอยู่กับความรักความชอบในงานๆ นั้น ความอบอุ่นของการต้อนรับของหน่วยงาน บทเรียนนี้มันไม่ได้มากอะไร แต่ก็เป็นสิ่งที่จำเป็นที่จะต้องเดินผ่าน
ความรู้สึกที่หลากลหลาย บ้างก็เสียดายในความโง่งมงายของตนเองที่ใช้เวลาทั้งสี่ปีหมดไปกับการเล่นซน บ้างก็บอกกล่าวกลับมาว่าเราต้องเรียนโปรแกรมนั้น โปรแกรมนี้ บ้างก็รู้สึกว่างเปล่า บ้างก็รู้สึกว่างโหวง
สิ่งหนึ่งที่มักจะเห็นในแววตาของนิสิตที่ผ่านการฝึกงานอยู่เสมอ คือแววตาที่เข้าใจในชีวิตมากยิ่งขึ้น อาจจะไม่ที่สุดแต่ก็มีประกายสายตาอย่างนั้นเกิดขึ้นไม่น้อย
อีกไม่นาน "ผู้ใหญ่" เหล่านี้จะต้องออกไปสู่วงจรชีวิตจริงๆ การทดลองงานที่ผ่านมาเป็นเหมือนการสร้างภูมิต้านทานชั้นแรก แต่โรคภัยเกี่ยวกับการใช้ชีวิตยังมีอยู่อีกหลากหลาย รุนแรงแตกต่างกันออกไป จู่โจมเราอย่างไม่รู้ตัว กระแทกกระทั้นเราจนแทบหายใจไม่ออก
ชีวิตมีหนทางของมันเอง เมื่อสิ่งหนึ่งถาโถมเข้ามา ก็อยู่ที่เราจะรับมันได้มากน้อยแค่ไหน
ขอเพียงมีหนทางสายหนึ่ง ชีวิตก็ไม่ลังเลที่จะดำดิ่งลงไป
"จงรู้ว่าอะไรที่ต้องทำ
จงรู้ว่าอะไรที่ไม่จำเป็นต้องทำ และ
จงรู้ว่าอะไรที่ต้องไม่ทำ". ตั๋ง รุ่น 13
- Posted using BlogPress from my iPad
ถูกต้อง และเห็นด้วยอย่างยิ่งคะ
ตอบลบการทำงานไม่ได้ใช้ ความรู้แค่ในตำราเพียงอย่างเดียว แต่มันใช้ประสบการณ์ต่างๆมากมาย เพื่อใช้ในการทำงาน
ไม่มีใครเก่งทุกอย่าง ทำเป็นทุกอย่างตั้งแต่เกิด แค่ขอให้คิด ที่จะทำ
และคิดที่จะเรียนรู้ เท่านี้ ก็คงพอแล้วกับการใช้ชีวิตของผู้ใหญ่ ชีวิตการทำงาน และ ชีวิต ที่ก้าวผ่านรั่้วมหาวิทยาลัยคะ ^^