หยุดยิง

@เรารุก ดินแดน เข้าไป
พี่ไทย บอกว่า ทับซ้อน
อาวุธ ยุทโธ ปกรณ์
เก็บซ่อน เอาไว้ ให้ดี@

@รอจน พี่ไทย ตายใจ
ยิงใส่ พี่เขา สักหน
พี่ไทย ก็ยอม จำทน
ส่งคน เข้าไป เจรจา@

@บอกว่า หยุดยิง เถิดนั่น
ตั้งมั่น อย่าได้ เคลื่อนไหว
แล้วพอ ข่าวซา หายไป
พี่ไทย ก็ลืม ไปเอง@

@ลืมว่า ที่หยุด เคลื่อนไหว
แดนไทย มิใช่ หรือนั่น
อาวุธ ทหาร ครบครัน
ตั้งมั่น ในเขต แดนไทย@

@เดี๋ยวเรา ก็แกล้ง รุกต่อ
เพียงรอ พี่ไทย พลั้งเผลอ
แล้วใช้ มุกเก่า เบลอเบลอ
เผลอเผลอ ได้ทั้ง ไทยแลนด์@

เรยา..

@คนหนอคน ทั้งดราม่า ทั้งเรยา
บีบน้ำตา ให้ชาวโลก ได้รู้เห็น
ว่าชาวเรา โดนบีบคั้น ให้ลำเค็ญ
จะทุกข์เข็ญ อย่างไร ขอสู้ตาย@

@เริ่มยิงก่อน ย่อมได้เปรียบ กว่าเห็นเห็น
ใครจะเป็น จะอยู่รอด ชั่งหัวเขา
โดนยิงตอบ โต้กลับมา ก็มั่วเอา
ใช้มุกเก่า ทั้งดราม่า ทั้งเรยา@


--------------------------------
@เราเป็น ประเทศ น้อยน้อย
โปรดปล่อย อย่าได้ ขัดขวาง
แค่เรา ซุ่มยิง พลางพลาง
จะอ้าง สงคราม ทำไม@

@ท่านเป็น ประเทศ พี่ใหญ่
อย่าให้ ชาวโลก เขาว่า
ถ้าเรา โยนระเบิด ข้ามมา
จงอย่า ตอบโต้ เราเลย@

@ถ้ามี คนถาม เรามา
ถามว่า ยิงก่อน ผิดไหม
เราบีบ น้ำตา ออกไป
พี่ไทย อย่าทำ เราเลย@

ความฝัน ความจริง..

@จะติดยึด ในความฝัน หรือจริงแท้
ก็ย่ำแย่ ติดขัด ชะงักงัน
ณ จุดตัด ความจริง กับความฝัน
จะสร้างสรรค์ โลกใหม่ ที่สมดุล@

ปลายทาง

‎@สุดปลาย เส้นทาง สายหนึ่ง
ที่ซึ่ง เคยวาด เคยฝัน
สิ้นสุด สายทาง ผูกพัน
สุดฝัน บนทาง สายเดิม@

@มองหา เส้นทาง สายใหม่
ที่ใจ อยากวาด อยากฝัน
ที่ใจ มุ่งหมาย ฝ่าฟัน
เติมฝัน ไปตาม สายทาง@

มืดมิด

‎@ก่อนฟ้า จะมืด มิดไป
ก่อนใจ หลับใหล ชั่วกาล
ก่อนฤดู จะเวียน พ้นผ่าน
เพียงม่าน น้ำตา หยาดริน@

@ตราบจน ฟ้าดิน สดใส
เมื่อใจ หลุดปลิว เคลิ้มฝัน
ตราบจน ฤดูกาล นิ่งงัน
โลกพลัน แย้มยิ้ม งดงาม@

ไขว่คว้า

@หลีกลี้ หนีห่าง ความเป็นจริง
มองแต่สิ่ง ที่ไกล เกินจะฝัน
เห็นอดีต จนลืมเลือน ปัจจุบัน
เห็นความฝัน ก็ไขว่คว้า จนลืมตัว@

‎@เราหยัดยืน อยู่ใน ปัจจุบัน
จะฝืนฝัน ไขว่คว้า ก็ใช่ที่
แม้งดงาม อ่อนหวาน ก็ตามที
ยิ่งคลุกคลี ยิ่งถอยห่าง จากความจริง@

ปลิดปลิว

@ใบไม้ ปลิดปลิว จากขั้ว
ริมรั้ว สุมกอง ใบแห้ง
ปลิดใบ ร่วงลง สิ้นแรง
เปลี่ยนแปลง กลับคืน สู่ดิน@

ต่างมีหนทาง..

@ต่างคน ต่างมี หนทาง
เหินห่าง จนแทบ จางหาย
พลัดพราก จากลา ห่างกาย
เวียนว่าย ไปตาม สายทาง@

‎@เราพบ กันเพื่อ บอกลา
จากลา เพื่อพบ อีกหน
จะสุข จะเศร้า ทุกข์ทน
ต่างคน ต่างมี หนทาง@

กลางหาว

‎@เสียงครืน ครืนครั่น กลางหาว
ลากยาว ครอบคลุม ฟากฟ้า
ดังเสียง จักรวาล โกรธา
โลกหล้า กำลัง อ่อนแรง@

ผ่านวัน..

@ผ่านวัน ไปอีก หนึ่งวัน
หนึ่งวัน ที่วุ่น ยุ่งเหยิง
หนึ่งวัน ที่หลง ระเริง
หนึ่งวัน ที่เพิ่ง เข้าใจ@

@ผ่านวัน ไปอีก หนึ่งวัน
หนึ่งวัน ที่โลก สั่นไหว
หนึ่งวัน ที่คน ร้อนใจ
หนึ่งวัน ที่ใจ หวาดกลัว@

@ผ่านวัน ไปอีก หนึ่งวัน
หนึ่งวัน ที่ฟ้า ดูหมอง
หนึ่งวัน ที่คน คะนอง
หนึ่งวัน ที่ต้อง ทำใจ@

กลับบ้าน..

ภาพจาก http://news.kkuengplay.com/


@อีกครา ฤดูกาล หรรษา
รถรา มุ่งหน้า เดินทาง
คิดถึง มาตุภูมิ ไกลห่าง
ซบร่าง พักกาย แนบเนา@

‎@เดินทาง รอนแรม ทางไกล
ด้วยใจ เหน็บหนาว อ่อนไหว
กลับบ้าน ซึมซับ อุ่นไอ
เริ่มใหม่ ฟื้นฟู เรี่ยวแรง@

‎@เหลืองเขียว สลับสี รายทาง
พราวพร่าง ดอกงาม สดสี
ละอองน้ำ สาดซัด เร็วรี่
สุขี สุขสันต์ สงกรานต์@

วันพักผ่อน นอนเปล..

‎

@ลมโชย โบกโบย เฉื่อยฉิว
พัดปลิว ใบหญ้า พริ้วไหว
นอนนิ่ง ในเปล แกว่งไกว
หลับใหล ลืมเลือน เวลา@



@หวิวหวิว เคลื่อนไหว น่าชม
กระดึงลม สั่นไหว ส่งเสียง
พลิ้วไหว ร้อยสรรพ สำเนียง
เรียบเรียง ดุริยะ กังวาน@

เก็บตก.. ก่อนจะเลยหาย..

ลมแล้ง พัดพา มาเยี่ยมเยือน
ดาวเดือน เคลื่อนผ่าน จักรราศี
ดวงชะตา ที่อ่อนไหว ก็เคลื่อนที่
อาจร้ายดี รุ่งเรือง หรืออ่อนโทรม
3 เม.ย. 54

ปล่อยตะวัน ให้ลับหาย จนเลือนลาง
ปล่อยเรือนร่าง จมหายไป ในนวมนิ่ม
ปล่อยสมอง ปล่อยหัวใจ ได้ลองลิ้ม
ได้เต็มอิ่ม ความโง่เขลา ที่งดงาม
3 เม.ย. 54

รอยเท้า ที่เรา เดินตาม
สิ้นสุด ที่ไหน ก็แค่นั้น..
รอยเท้า ที่นำ เราไป..
สิ้นสุด ที่ไหน ก็แค่นั้น..
4 เม.ย. 54

ปล่อยชีวิต
เดินไปตามจังหวะ
ที่มันควรจะเป็น
5 เม.ย. 54

รอยเท้า ที่เหยียบย่าง
เป็นรอยทาง บนผืนทราย
ไม่นาน ย่อมจางหาย
ไปกับทราย กับทะเล
5 เม.ย. 54

โลกหมุนไป
กายหมุนไปตามโลก
ใจกลับสวนทาง..
5 เม.ย. 54

เป็นเพื่อน เป็นน้อง เป็นพี่
หลายปี พ้นผ่าน ไม่พบเจอ
วันวัย โบกโบย จนพลั้งเผลอ
เพื่อนเอย อีกกี่นาน จะหวนคืน
8 เม.ย.54

ล่วงเลย ผ่านวัน ผ่านวัย
สิ่งใด เหนี่ยวใจ เอาไว้
มุ่งหน้า ตามทาง ตรงไป
หมดไฟ ทดท้อ หลงทาง..
8 เม.ย. 54