ค่ำคืนอันเหน็บหนาว
ในความเงียบงันใต้หมู่ดาว
ในความทรงจำที่เหมือนแสนสั้นเหมือนยาวนาน
เศร้าซึ้งสุขสันต์ยากแยกแยะ
บางครั้งความทรงจำที่ยาวนาน
อาจจะหลงลืมได้ภายในไม่กี่นาที...
แต่บางครั้งความทรงจำเพียงเสี้ยวนาที...
กลับไม่มีวันลืมเลือน
ดิ่งลึกไปในความมืดมิด...
ปล่อยความคิดไปในมิติแห่งดวงดาว...
ความทรงจำที่สุขทุกข์หรือปวดร้าว...
ผุดพราวดุจน้ำค้างบนผืนหญ้า....
นับแสนล้านดังดวงดาวบนนภา....
ก่อกำเนิด พร่าเลือนและจางไป....
มิได้พรั่งพรู...
แต่เป็นความคิดในความเงียบ..
ไม่สับสน..
แต่ชัดเจนยิ่งนัก...
มิใช่บทกวีสวยงาม..
แต่เป็นเรียงความกระท่อนกระแท่น...
ความรู้สึกนึกคิดในความเงียบงัน
ก่อเกิดเรียงความแบบกระท่ิอนกระแท่น..
;)
ตอบลบ